Wat kleeft er nog aan jou?

Soms zijn het niet de grote trauma’s, maar juist de kleine opmerkingen die zich diep in je verankeren. Zoals kleefkruid zich vastzet aan een roos. Terwijl ik in mijn volkstuin 'Rosie’s garden' het kleefkruid rondom de rozen weg aan het halen was werk was, kwam deze metafoor ineens glashelder binnen…

Kleefkruid in de tuin én in ons leven

Gebeurtenissen in het leven zijn als kleefkruid rondom een prachtige roos.

Ook al groei je, bloei je, wortel je stevig en sta je krachtig in je pracht — dat kleefkruid blijft zich vastzetten.

Vooral als gebeurtenissen nooit echt verwerkt zijn. En met verwerken bedoel ik: tot in de wortel aangekeken en losgelaten.

Iets heel kleins kan diep geworteld zitten

Soms is het iets ogenschijnlijk kleins dat je diep raakt.

Zo is mij altijd verteld dat ik niet kon schrijven. Door docenten, maar ook thuis.

Hetzelfde gold voor tekenen.

Wat ik maakte, viel buiten de lijntjes. Buiten de kaders.

En dus kreeg ik te horen: “Je kunt het niet.”

Tot in mijn cellen

Het lijkt klein, maar het raakte iets in mij. Tot in mijn cellen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik lange tijd niet durfde te schrijven. Niet écht. Niet vanuit mijn binnenste, mijn waarheid.

De reis naar binnen

En dat is precies wat er gebeurt als je de reis naar binnen maakt. Je kijkt naar jouw kleefkruid. Wat kleeft er nog aan jou? Welke overtuiging, welke opmerking, welk moment?

Loslaten vanuit de wortel

En durf je te voelen wat er werkelijk los mag? Niet oppervlakkig — maar vanuit de wortel. Want alleen dan kan jouw roos voluit ademen.

Wil jij jouw kleefkruid aankijken?

Misschien voel jij ook dat het tijd is.

Om naar binnen te keren.

Niet om te zoeken naar oplossingen, maar om te her-inneren wat jou nog kleeft — en wat eindelijk los mag.