Zomerreeks - Week 2 – Loslaten en vertragen

Je kunt niets vasthouden met volle handen

Er zijn periodes geweest waarin alles draaide om controle. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het nodig leek. Anders zou er iets misgaan, iets vallen, iemand niet opgevangen worden. Ik regelde, hield overzicht, ving op, dacht vooruit, was paraat. Niet alleen in mijn werk – ook privé. En ik was er nog goed in ook. Maar ergens, heel onbewust, raakte ik onderweg iets kwijt: mijn eigen ritme. Mijn lichaam. Mijn hart. Mijn grond. Ik wist hoe ik overeind moest blijven, maar niet meer hoe ik moest zakken.

Ik herinner me een vakantie in Italië. Een glas wijn, een prachtig uitzicht, een ondergaande zon. En toch voelde ik me zwaar. Alsof er iets op mijn borst lag dat er al jaren zat. Niet-uitgehuilde tranen, ingehouden woorden, oude energie. Ik wist: dit hoort niet meer bij mij. Maar hoe laat je los wat zo lang vertrouwd was?

Precies dat moment herkende ik later als een uitnodiging. Dit was de fluistering van de westelijke windrichting. In het kompas dat ik gebruik in mijn werk staan onder andere de windrichtingen symbool voor innerlijke bewegingen. Ze helpen me om patronen te herkennen, ritmes te respecteren en cyclisch te kijken naar groei en verandering. West staat voor het hart. Voor loslaten. Voor het moment waarop je niet meer dóór hoeft, maar mag vertragen. In mijn werk met professionals merk ik dat dit precies het stuk is dat vaak wordt overgeslagen. We zijn gewend om alles op te lossen, te begrijpen, te verbeteren. Maar sommige dingen vragen geen actie. Ze vragen ruimte.

Juist daar, in die vertraging, wordt vaak zichtbaar wat je eigenlijk al die tijd hebt meegedragen. Niet alleen als mens, maar ook in organisaties. Patronen, overtuigingen, structuren. Ze blijven vaak hangen omdat ze ooit van waarde waren. Vaak wordt er dan gezocht naar vernieuwing zonder eerst te kijken naar wat er losgelaten mag worden. En dat is zonde. Want hoe kun je iets nieuws ontvangen als je handen nog vol zijn?

Voor mij betekent loslaten niet opgeven of afstand nemen uit gemak. Loslaten vraagt moed. Het vraagt om aanwezig te blijven bij wat ongemakkelijk is, en tegelijk te vertrouwen dat er iets nieuws mag ontstaan zodra de ruimte wordt gevoeld. En telkens als ik het aandurf om mijn handen te openen, merk ik dat er inderdaad iets verandert. Geen gapende leegte, maar adem. Geen verlies, maar helderheid. Soms zelfs opluchting. Want pas als ik mijn handen leeg maak, kan ik ontvangen wat werkelijk bij mij past.Ik hoef niet alles vast te houden. Ik hoef niet alles zelf te dragen. Verzachten is ook een vorm van kracht.

Inspiratietip voor deze week:

Gun jezelf een kwartier alleen. Zet rustige muziek op of wandel in stilte. Schrijf (zonder nadenken) op: Wat houd ik vast dat ik mag loslaten?Denk aan een rol, overtuiging of verwachting. Doe daarna iets symbolisch. Scheur het briefje, verbrand het, leg het onder een steen. Adem diep in. En uit. Je hoeft het niet meer alleen te dragen.