Misschien is dit zijn stille boodschap

Een bladzijde uit mijn journal.

Als schrijvend voel ik de vraag in mij opkomen: hoe gaat het eigenlijk met me? Het antwoord blijft hangen in een mistig midden. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.

Aan de ene kant is het een zegen om op de tuin te zijn, mijn handen in de aarde te voelen, het zachte geruis van bladeren boven mijn hoofd te horen, en de geur van vochtige grond diep in te ademen. Het groen kalmeert me, het ritme van de natuur nodigt me uit tot verstilling.

En toch… aan de andere kant voelt het daar net als thuis. Ik bevind me in de vertrouwde moeder-modus, in de eindeloze stand van zorgen, regelen, aanwezig zijn.

De jongste trekt aan mijn aandacht als een zonnebloem die het zonlicht opeist. Hij wil zien, horen, voelen dat ik er ben. De hele dag. En naarmate mijn frustratie groeit, begint er iets te knagen: wat spiegelt hij mij? Wat als hij me laat zien dat ik altijd maar bezig ben, dat ik mezelf geen ruimte gun om te ademen zonder doel? Misschien probeert hij, zonder het te weten, mij tot stilstand te brengen. Misschien is dat de stille boodschap die hij me geeft.

Dan keer ik de vraag naar binnen: wat heb ik nodig om rust niet alleen te zoeken, maar te omarmen? Gewoon zijn. Niets meer, niets minder. En bij alles wat ik doe mezelf zachtjes afvragen: komt dit voort uit mijn hart, of uit de stem van ‘moeten’?

Ik herinner mezelf eraan dat niets doen geen luiheid is, maar een daad van zorg. Dat het eren en waarderen van wie ik ben begint bij vertragen. Dat heling niet buiten mij te vinden is, maar in de stille moed om naar binnen te keren. Want naar binnen keren is pure liefde.

Met die rust in mijn hoofd en de zachtheid terug in mijn lichaam zitten we even later naast elkaar, kleurpotloden verspreid over tafel. Het papier vult zich langzaam met lijnen en tinten.

En ik fluister in stilte: bedankt, lieve Floris.