Van ‘lui’ naar liefdevol vertragen: altijd bezig zijn doorbreken voor meer rust en zelfliefde

Mij is altijd verteld dat als ik niets deed, ik lui was.

Die opmerking heeft zich ongemerkt diep in mij genesteld. Want niets doen stond gelijk aan luiheid. Naast mijn overlevingsmechanisme om iedereen te pleasen, want als ik iedereen tevreden hield bleef ik veilig. Maar er draaide nóg een oude script in mij. Dat script zei: als ik niets doe en vertraag, dan ben ik lui. Dus moest ik bezig blijven. Altijd bezig blijven.

En dan liefst op hoog niveau. Want deed ik dat niet, werd ik ‘Stoffel’ genoemd. Stoffel, de schildpad. Die drie inprenten samen hebben ervoor gezorgd dat ik in mijn leven bijna altijd de ander boven mezelf heb geplaatst. En als ik daarvan moest herstellen, als mijn lichaam smeekte om vertraging, dan greep die oude inprent van ‘luiheid’ juist weer in. Ik ging nog harder werken. Nog meer geven. Nog meer dragen. Want niets doen mocht niet. En precies dát maakte het nodig om het patroon van altijd bezig zijn te doorbreken.

Zie je de cirkel? Zie je hoe die drie inprenten mijn overlevingsmechanisme hebben gevormd? Een mechanisme dat helemaal niet dienend was voor mij, maar vooral voor de ander.

Wat ik jou gun, is dat jij gaat omarmen dat even helemaal niets doen, zelfs als je hoofd overuren draait, soms precies is wat nodig is. Nodig om jouw lichaam, jouw systeem, jouw hele wezen te laten herstellen. Nodig om veiligheid te vinden in jezelf.

Dat kan alleen door liefdevol en compassievol te bewegen op jouw tempo. Niet op dat van een ander. Als jouw lichaam jou tot rust maant, door ziekte, pijn of op een andere manier, dan is dat omdat je onderbewuste vraagt om jouw liefd

e. Liefde voor jezelf, in jezelf, met jezelf. Vanuit die compassie kom je weer in verbinding met wie je werkelijk bent. En vanuit die verbinding ontstaat rust. Dan weet je of je iets doet vanuit moeten en overleven, of vanuit je hart. Omdat het jou dient. Omdat het jouw ziel en jouw reis dient.

Ons systeem is magisch. Ga met die magie werken. Jij kunt dat. Iedereen kan dat. Het is alleen een kwestie van herinneren.

En soms heb je gewoon een zetje nodig om je dat te herinneren. Net zoals ik mezelf herinner aan die drie inprenten. En dat ik, wanneer ik de onrust voel om harder te werken, meer vrijwilligerswerk te doen en nog meer op mijn schouders te laden, mijn lichaam dankbaar ben. Dankbaar dat ze me terugroept. Dankbaar dat ze me tot rust maant. Het zijn juist die momenten die me helpen om altijd bezig zijn te doorbreken en opnieuw te kiezen voor liefdevol vertragen.

Dat is wat ik jou ook gun. En weet je, je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben een berichtje bij je vandaan. Eén minuut, acht minuten… en ik ben er.

Heel veel liefs, Jennifer

Healing

60

Nu boeken