Over liefde geven als de ander het niet kan ontvangen

Een kleine les die mijn wereld op z’n kop zette.

Een docent zei ooit tegen mij: “Je kan niet iedereen liefde geven.”

En ik weet nog hoe ik dacht: huh? Maar… alles is toch liefde? Ik zeg het zo vaak. Ik probeer hier ook naar te leven.

Juist door iemand liefdevol liefde te geven -een blik, een gedachte, een gebaar, of zelfs een ‘ik hou van je’ - laat ik toch merken: ik zie jou, ik hoor jou, ik ben er.

Maar zij keek me doordringend aan en zei zacht maar beslist:

“Nee. Zo werkt het niet. Ook niet in de energetische wereld.”

Ik weet nog dat ik vol verwondering luisterde. Want wat zij me vertelde, was nieuw. En ongemakkelijk. Want waarom zou je geen liefde mogen sturen? Waarom zou een liefdevolle intentie niet altijd welkom zijn?

De impact van jouw liefdevolle intentie

Ze legde uit:

Als iemand is opgegroeid zonder liefde te voelen, als iemand nooit heeft geleerd hoe het is om zich écht geliefd te weten, als het lijf gesloten is voor die frequentie, dan kan die liefde niet ontvangen worden.

Sterker nog:

Jouw goedbedoelde liefdevolle golf kan iets in beweging zetten wat nog niet aan de oppervlakte mag komen.

Wat het systeem van de ander nog niet aankan.

En dat raakte me.

Want ik geloof in liefde. Ik adem liefde. Maar ik snap ineens beter:

Liefde is niet alleen geven.

Liefde is ook afstemmen.

De nuance van liefde zijn, zonder te zenden

Ze zei:

“Je gedachten zijn energie. Dus ook een liefdevolle gedachte zendt iets uit. Geef je gedachten een hulpmiddel. Denk liefdevol aan iemand. Maar stuur het niet. Word liefde, en laat het genoeg zijn dat je er bént.”

Dat verschil is subtiel… maar essentieel.

Niet ‘ik stuur jou liefde’

maar:

“Ik denk liefdevol aan jou.”

Niet:

‘ik hou van je, ik wil dat je dat voelt’

maar:

“Ik zie jou. Precies zoals je nu bent.”

Want als iemand nog niet geleerd heeft hoe liefde voelt, hoe het ís om liefde te ontvangen dan kan het zelfs onveilig voelen.

Niet omdat jouw intentie niet puur is. Maar omdat het lijf, het hart, het systeem van die ander het nog niet kan dragen.

Iedereen is het waard. Maar niet iedereen kan.

En dat is misschien wel het pijnlijkste besef.

Dat we allemaal het waard zijn om liefde te ontvangen. Maar dat we het niet allemaal kúnnen.

Nog niet.

En dan nog, juist dan, is zelfs een warme gedachte, een innerlijke glimlach, een stille erkenning meer dan genoeg.

Want liefde hoeft niet altijd gestuurd te worden.

Soms is het genoeg om liefde te zijn.