Kak! Waarom vind ik er wat van?

Van de week overkwam het me weer. Ineens.

In het gesprek vond ik het nodig om mijn mening te delen.

En ja hoor – precies op dat moment werd het vuur alleen maar aangewakkerd.

De negatieve energie vulde de ruimte.

Op het moment zelf had ik het niet eens door.

Maar hoe meer ik terugdacht aan die middag, hoe duidelijker het werd:

ik had zelf bijgedragen aan de disbalans.

En dat terwijl ik er zó scherp op ben bij mezelf.

Want ik weet als geen ander wat het effect is van het ventileren van een mening of oordeel.

Het leidt tot dis-ease.

Dat woord – dis-ease – zegt het eigenlijk perfect.

Zodra we gaan oordelen, ontstaat er onrust.

In het gesprek.

In de energie.

In je lijf.

Het maakt niet eens uit of het jouw oordeel over jezelf is,

of die van een ander over jou.

Oordeel brengt beweging. Geen vloeiende, zachte beweging –

maar gespannen, gespierde actie.

En die spanning moet ergens naartoe.

In je hoofd. In je lichaam. In je hart.

Het resultaat?

Lichamelijke klachten. Mentale onrust. Geen lucht. Geen ruimte.

Maar zodra er een ease of mind ontstaat – zodra je durft te zijn zonder oordeel –

dan gebeurt er iets bijzonders.

Er komt rust.

Er komt ruimte.

Er komt stilte.

En precies in die stilte ontdek je wat er écht is.

Geen mening. Geen strijd. Geen ego.

Alleen jij.

In contact met je hart.

Je hoeft niks te doen. Niks te veranderen.

Alleen aanwezig te zijn.

Volgende keer laat ik m’n oordeel in m’n binnenzak.

En misschien jij ook wel.

Zullen we samen oefenen?

Jennifer Dekker