Wanneer vertrouwen niet genoeg is

Over hoe Jennifer’s Kitchen me een diep inzicht gaf in overbelasting, trouw zijn aan jezelf en de kracht van opnieuw kiezen.

Een droom in de startblokken

Een paar jaar geleden lanceerde ik met veel liefde en toewijding Jennifer’s Kitchen.

Een concept geboren uit mijn eigen behoefte.

Met één helder doel: ouders – vooral ouders die keihard werken om net rond te komen – ondersteunen met gezonde, voedzame maaltijden.

Want ik wist als geen ander hoe pittig het is om alle ballen in de lucht te houden.

En dan óók nog te zorgen dat iedereen thuis goed eet.

Samen met dierbare vrienden maakte ik mijn droom werkelijkheid:

een eigen merk, met producten waar ik volledig achter stond.

Alles stond klaar.

De website was live.

De koelkasten stonden op kinderdagverblijven.

De eerste maandmenu’s lagen klaar en gezinnen sloten abonnementen af.

Van keuken naar kantoor en weer terug

In de beginperiode werkte ik nog bij Nationale Nederlanden.

’s Ochtends stond ik in de keuken. Tijdens het terugkoelen dook ik in mijn laptop.

Tegen het einde van de middag reed ik langs de locaties om de maaltijden te bezorgen.

Na een half jaar nam ik een moedige beslissing:

ik stopte bij NN en ging volledig voor mijn bedrijf.

Ik had er vertrouwen in.

Als je alles geeft, maar het toch niet stroomt

Maar terwijl ik alles gaf, begon de druk steeds verder op te lopen.

De dagen werden langer. Mijn hoofd voller. Mijn hart vermoeider.

En thuis?

Ook daar werd het zwaar.

Ik kon mijn deel van de vaste lasten niet meer bijdragen.

Er stonden mensen op betaling te wachten: leveranciers, het hostingplatform, een investeerder.

In een poging om lucht te creëren, verschoof ik mijn focus.

Ik bood catering aan, startte food–en–bewustzijnstrajecten op scholen.

Alles om maar iets van ruimte te voelen.

Maar die versnippering eiste haar tol.

Hoe harder ik werkte, hoe minder ik vasthield.

De omzet stagneerde. De kosten liepen op.

En ik… ik raakte mezelf kwijt.

Niet alleen als ondernemer. Maar ook als partner, als moeder, als mens.

De echte wake-up call

Op een dag kon ik het niet meer negeren.

Niet omdat ik gefaald had.

Maar omdat ik zo ver van mezelf was afgedreven

dat ik de signalen niet meer hoorde – laat staan erop kon reageren.

Overbelasting is geen tijdelijk ongemak. Het is een wake-up call.

Dat besefte ik daar, midden in het puin van mijn droom.

Het was geen uitnodiging om nóg harder te gaan.

Maar om stil te vallen.

Te luisteren.

Opnieuw te kiezen.

En me kwetsbaar op te stellen.

Wat ik jou gun

Wat ik jou gun,

is dat je niet hoeft te wachten tot het zover komt.

Dat je jezelf eerder al toestemming geeft om stil te vallen.

Om te luisteren.

Om te kiezen wat klopt voor jóu.

En dat je – midden in alles wat je draagt –

ook durft te ontvangen.